Spawanie metodą TIG.

TIG (ang. tungsten inert gas) lub GTAW (gas tungsten arc welding) – metoda spawania nietopliwą elektrodą wolframową w osłonie gazów obojętnych, takich jak argon, hel lub ich mieszanki. Oznaczona jest kodem 141. Łuk jarzy się pomiędzy elektrodą nietopliwą wykonaną z czystego wolframu lub wolframu uszlachetnionego tlenkami, takimi jak tlenek toru, tlenek cyrkonu, tlenek lantanu i innymi, a spawanym materiałem. W większości przypadków elektroda wolframowa (palnik TIG) podłączana jest do bieguna ujemnego, a zacisk masy do bieguna dodatniego spawarki. Powoduje to wydzielanie się większej ilości ciepła w miejscu powstawania spoiny, mniejsze obciążenie elektrody wolframowej (elektrony przepływają od minusa do plusa). – Wikipedia (https://pl.wikipedia.org/wiki/TIG)

Elektrody wolframowe:

Elektroda czerwona: torowana.
Elektroda złota: lantanowana.
Elektroda biała: cyrkonowa.
Elektroda szara: cerowa.
Elektroda zielona: czysty wolfram.

Metoda TIG jest stosowana do spawania ręcznego lub automatycznego. Metodą tą spawa się prądem stałym wszystkie gatunki stali, zwłaszcza stale wysokostopowe, oraz metale nieżelazne. Największe zastosowanie znajduje jednak przy łączeniu aluminium i stopów aluminium z użyciem prądu przemiennego ze względu na uzyskiwanie złącz spawanych o bardzo wysokiej jakości. Jedna z najbardziej uniwersalnych metod spawania.

Zalety
najlepsza ze wszystkich metod spawania jakość połączeń
możliwość zrobotyzowania
spawanie elementów o szerokim zakresie grubości (jedyna metoda do napawania i spawania artystycznego detali poniżej 1 mm grubości; tylko w trybie impulsowym z łukiem prowadzącym służącym do lepszego celowania w miejsce wykonania spoiny)
możliwość spawania we wszystkich pozycjach

Wady
mała wydajność w przypadku spawania ręcznego (w praktyce rekompensowana jakością spoin)
konieczność stosowania dodatkowej osłony przed wiatrem przy spawaniu w przestrzeni otwartej